Herontdekking Van Het Cultureel Erfgoed

Herontdekking van het cultureel erfgoed

De Renaissance vond ongeveer plaats tussen 1300 en 1600. De Renaissance begon in rijke Italiaanse steden, zoals Florence, Ferrara, Milaan en VenetiÐ"«. Doordat deze steden erg rijk waren gaven de handelaren hun geld steeds meer uit aan kunst, waardoor deze zich meer ging ontwikkelen. Er ontstonden nieuwe vormen van schilderkunst en beeldhouwen. Tijdens de Renaissance werd de kunstenaar niet meer gezien als vakman, zoals in de middeleeuwen, maar steeds meer als een onafhankelijk individu. Er werd belang gehecht aan de originaliteit van de kunstenaar. De inspiratie voor deze veranderingen in de kunst was de oudheid. In de wetenschap werden er teksten uit de oudheid herontdekt en vertaald. Door de vertaling van deze teksten en mede dankzij de uitvinding van de boekdrukkunst werden deze teksten ook voor meer mensen toegankelijk. Het gevolg van deze twee ontwikkelingen was dat de klassieke teksten uit bewondering, steeds vaker als inspiratiebron werden gebruikt. Hierdoor wordt de Renaissance vaak uitgelegd als de herontdekking van de klassieke oudheid. In de middeleeuwen werd de klassieke wereld gezien als verdorven. Tijdens de Renaissance wordt de klassieke beschaving als voorbeeld genomen en was deze beduidend beschaafder dan de middeleeuwen. Het doel van de Renaissance was het terugwinnen van de klassieke beschaving. Toch bracht de herontdekking van de klassieke oudheid een probleem met zich mee, men wilde niet zomaar alles van de oudheid kopiÐ"«ren en de oudheid als hoger zien dan zichzelf. De originaliteit van kunst was een belangrijk criteria geworden. Er moest daarom een individuele creativiteit naar voren gebracht worden die de oudheid eerde, maar ook verbeterde.

De ontdekking van de teksten uit de oudheid in de Renaissance had niet alleen als reactie de drang om deze teksten na te bootsen of te verbeteren, maar men kreeg ook te maken met een zekere autoriteit en originaliteit. Naarmate de Renaissance vorderde werden deze twee dingen steeds meer met elkaar gekoppeld. Dit kwam volgens Quint door het koppieren of imiteren van het werk van een schrijver uit de oudheid, uit bewondering voor de oudheid. Een goed voorbeeld hiervan is de liefdespoÐ"«zie van Giovanni Pontano. Pontano gebruikt als inspiratie bron voor zijn gedicht de Romeinse dichter Catullus. Een gedeelte uit een gedicht van Cautullus gaat als volgt; " Kleine vogel, speeltje van mijn lieveling, jij met wie ze zich vermaakt, jij, op haar schootÐ'..." en " kon ik toch maar met jou spelen zoals zij en het verdriet dat mijn hart drukt verlichten ". Het thema van Liefdesduiven, wordt weer hergebruikt door Pontano in een van zijn eigen gedichten; " Jullie die daar met zijn tweeÐ"«n op die tak zitten

en samen zingt, oh ronddolende tortelduiven

altijd is het spel van jullie klankrijke keel hetzelfde

omdat jullie je altijd voeden met een gelijke liefde, een gelijke gedachte

hetzelfde trouwe liefdesverlangen. "

In het gedicht van Pontano is er sprake van Imitatio. Hij imiteert het thema van de liefdesduiven en verwerkt dit in zijn eigen gedicht, wat dus geen claim van originaliteit betekent.

Naarmate de Renaissance vordert is men steeds meer op de hoede voor imitatio. Men wil de stijl van de klassieken beheersen, maar daarbij variatie op deze stijl toepassen en dus origineler zijn. In Os LusÐ"­ades geschreven door de schrijver LuÐ"­s CamÐ"µes. De inspiratie voor dit verhaal komt van Homerus en Vergilius. Door het verwerken van deze twee krijgt dit werk van CamÐ"µes een bepaalde autoriteit. Het werk krijgt meer aanzien, omdat het geÐ"Їnspireerd is door de klassieken. In zijn werk geeft hij ook aan dat de klassieken superieur zijn aan zijn eigen tijd, toch haalt hij zijn volk niet volledig naar beneden, dit doet hij ook met behulp van de autoriteit van de klassieken. In vers 97 zegt hij dat er geen Portuguese

kapitein is die kan lezen en schrijven. Hij neemt met zijn verhaal het standpunt in dat het Portuguese

volk wel beter is dan de klassieken, maar ze lezen niet dus ze zullen nooit een goede literatuur hebben. Dit standpunt komt duidelijk naar voren in vers 98, waarin CamÐ"µes zegt dat door natuurlijk gebrek er nooit een Portuguese

Homerus of Vergilius kan zijn. Hij drukt hiermee de hoge status van Homerus en Vergilius uit. Ondanks dat stamt het Portuguese

volk volgens het verhaal af van Lusiadas, de zoon van Bachus, god van de wijn, hiermee verheerlijkt hij het Portuguese

volk met behulp van de klassieken. CamÐ"µes, gaat bij het gebruiken van Vergilius en Homerus als inspiratiebron er ook van uit dat de lezer kennis heeft van hun werk. In Os LusÐ"­ades gebruikt hij een aantal die uit hun werk komen, zoals; fontein van Aonia (Homerus), Salamis (Homerus), Ausonia (Vergilius) en Mincius (Vergilius). Het resultaat van het op deze manier gebruiken van deze termen en het zeggen dat Griekse en Romeinse schrijvers beter zijn dan Portuguese

,